Delfy - świątynia Apollina, miejsce urzędowania Pytii.

Świątynia Apollina - budowla wzniesiona w latach 369-329 p.n.e. została w stylu doryckim. Reprezentowała typ zwany peripterosem (cella otoczona pojedynczą kolumnadą). Na krótszych bokach świątyni mieściło się 6, zaś na dłuższych - 15 doryckich kolumn.

W sali głównej znajdował się monumentalny, złoty posąg boga Apollina oraz tzw. adyton, czyli święte miejsce dostępne jedynie kapłanom lub osobom wybranym, w którym mieściła się wyrocznia. Jak podaje literatura, adyton ów położony był ok. 1,2 m poniżej posadzki, jego podłogę zaś stanowiła ziemia przykrywająca skałę, w której znajdowała się szczelina. Właśnie tu ulokowany był trójnóg, na którym siadywała kapłanka Pytia i, jak głosi tradycja, „w trans wieszczy” miały wprowadzać ją wyziewy wydobywające się ze skalnej szczeliny. Adyton mieścił także tzw. omfalos, czyli mityczny „pępek świata”.

Wieszczka wypowiadała słowa wyroczni w formie fragmentarycznej i chaotycznej, toteż niezbędna była obecność kapłana-proroka układającego jej słowa w regularny tekst heksametryczny. Jak podają źródła, na wieszczki wybierano początkowo młode dziewczyny, z czasem zaś dojrzałe kobiety, ok. 50-letnie i pochodzące z szanowanych rodzin.

Nim kapłanka mogła podjąć się rozwiązania czyjegoś problemu, czyli odpowiedzieć na pytanie interesanta zasięgając rady samego Apolla, musiała się do tego solidnie przygotować poszcząc kilka dni i biorąc rytualną kąpiel w wodach Źródła Kastalskiego. Następnie zasiadała na trójnogu wśród oparów palonych liści wawrzynu.

Ciekawostką jest, że do czasów hellenistycznych przepowiednie wieszczki zapisywano wierszem, a od tego czasu – prozą.